ΤΡΥΠΗΤΗ(ΎΠΑΝΑ, ΙΣΟΒΑ 'Η ΜΠΙΤΖΙΜΠΑΡΔΙ ): " Ίσταται κατά τον βορράν, στηριζόμενο επί φυσικού μπαλκονίου, εξόχως μεγαλοπρεπής και η περικλείουσα αιώνια βλάστηση αποτελεί τον μανδύα του. Αυτός λάμπει και απαστράπει εις όλα τα παιχνίδια των χρωμάτων εις καθημερινό θέαμα και ακτινοβολεί ως φαιοπράσινη φλόγα υπό τας πρωϊνάς αχτίδας του ηλίου".

''Πρός άρκτον δ' 'ομορα ήν τω Πύλω δύο πολίδια Τριφυλιακά 'Υπανα και Τυπανέαι και ποταμοί δε δύο εγγύς ρέουσι, ο τε Δαλίων (Διάγων) και ο Αχέρων εκβάλοντες εις τον Αλφειόν"
(Στράβων Η΄3,15)

ΤΡΥΠΗΤΗ :ΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΤΟΥ ΑΛΦΕΙΟΥ

ΤΡΥΠΗΤΗ :ΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ ΤΟΥ ΑΛΦΕΙΟΥ

Τρίτη 7 Μαρτίου 2017

Ο ΓΕΡΟΣ ΤΟΥ ΜΟΡΙΑ, Η ΑΡΧΗ ΩΣ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ!

Αποτέλεσμα εικόνας για κολοκοτρωνης θεοδωρος βιογραφικο



Μέσα στα Ορλωφικά γεννήθηκε ο μικρός Θοδωρής Κολοκοτρώνης ή Τσεργίνης (ή Τζεργίνης)ή Μπεθακούρας, στις 3 του Απρίλη κάτω από ένα δέντρο στο Ραμαβούνι της Μεσσηνίας, κυνηγημένοι από τους Τούρκους. Οι Κολοκοτρωναίοι, παλιά γενιά στον Μοριά, κλέφτες από τους λίγους είχαν διαρκώς διαμάχες με τους Τούρκους και βρίσκονταν συνεχώς σε κίνηση. Πότε στη Αρκαδία, πότε στην Μεσσηνία και πότε στην Μάνη. Το 1880 ο Καπετάμπεης σκοτώνει τον Κωσταντή  Κολοκοτρώνη και ο μικρός Θοδωρής μένει ορφανός. Στα 15 του χρόνια παίρνει τα βουνά και γίνεται κλέφτης. Σε λίγα χρόνια για να τον καλοπιάσουν οι Τούρκοι τον κάνουν Αρματολό στα μέρη του Λεονταριού, παντρεύτηκε την κόρη του προεστού και έκανε μεγάλη περιουσία σε ηλικία 20 χρόνων. Μεγάλο μέρος της παιδικής του ηλικίας το πέρασε στην Μάνη και δασκαλεύτηκε από τον αρχικλέφτη Ζαχαριά, ενώ έκανε φιλίες με τον Μούρτζινο, τον Κουμουντουράκη και τον Κωσταντή Λουράκη. Οι τούρκοι βλέποντας ότι δυναμώνει τον κυνηγούν, ξαναβγαίνει στο κλέφτικο και πηγαίνει την οικογένειά του στην Μάνη. Μετά από παρότρυνση του Δεληγιάννη παίρνει την οικογένειά του και έρχεται στα μέρη της Καρύταινας και συγκεκριμένα στην Στεμνίτσα. Το 1802 βγαίνει φερμάνι να τον "χαλάσουν" μαζί με τον Πετμεζά, με την βοήθεια του Γερο-Κόλια τους κατατροπώνει στα Μαγούλιανα. Η κλεφτουριά υποφέρει και το 1805 περνάει στην Ζάκυνθο. Ο τσάρος Αλέξανδρος θέλει να καταταγούν στον Ρωσικό στρατό, οι οπλαρχηγοί ζητούν την βοήθεια του να ελευθερώσουν την πατρίδα, ο ίδιος όμως έχει άλλα σχέδια να καταταγούν εναντίον του Ναπολέοντα. Ο Κολοκοτρώνης αποκρίνεται: " Όσον δια το μέρος μου δεν εμβαίνω εις την δούλευσιν. Τι έχω να κάμω με τον Ναπολέοντα; Αν θέλετε όμως στρατιώτας, δια να ελευθερώσομεν την πατρίδα μας σε υπόσχομαι και πέντε και δέκα χιλιάδας στρατιώτας. Μια φορά εβαπτισθήκαμεν με το λάδι, βαπτιζόμεθα και μίαν με το αίμα και άλλην μίαν δια την ελευθερία της πατρίδος μας". Κατεβαίνει πάλι στον Μοριά ξαναπιάνει το κλέφτικο και ξαναβγαίνει στην Ζάκυνθο. Μπαρκάρει και γίνεται "ναυτικός" για λίγο καιρό, ξαναβγαίνει στον Μοριά για να βοηθήσει τον φίλο του Αλή Φαρμάκη που τον κυνηγούσε ο Βελή Πασάς με παρότρυνση του Δεληγιάννη. Επανέρχεται στην Ζάκυνθο που εν τω μεταξύ έχει περάσει στα χέρια των Άγγλων, με επικεφαλής τον ταγματάρχη Τζώρτζ με τον οποίον θα τον συνδέσει φιλία μιας ζωής. Ο ίδιος έλεγε: " Γεννήθηκα στα 1770. Όταν εγλύτωσα από την Καστάνιτσα ήμουν χρονών δέκα. Διαμονή Μάνης χρόνια δύο. Εις την Αλωνίσταινα χρόνια τρία . Εις τα Σαμπάζικα χρόνια δώδεκα. Εποχή της νεότητος, πέντε χρόνια ανύπανδρος, και άλλους εφτά χρόνους υπανδευμένος. Είκοσι εφτά χρόνους είχα όταν με επρωτοκυνήγησαν. Αρματολός και κλέφτης αλληλοδιαδόχως χρόνια πέντε. Φερμάνι βασιλικό δια εμένα και τον Πετιμεζά στα 1802
(χρόνος) ένας. Το δεύτερο φερμάνι τον Ιανουάριο 1806, και το Πατριαρχικό Συνοδικό τρία. Τριανταέξι χρονών ήμουν όταν επήγα εις την Ζάκυνθο, πενήντα χρόνους είχα όταν εβγήκα εις την επανάσταση".
Το γεγονός που σημάδεψε την ζωή του ήταν αυτό που συνέβη στην Τρίπολη, μικρός πουλούσε ξύλα και ο γάιδαρος του λέρωσε έναν τούρκο αξιωματούχο ο οποίος τον χαστούκισε. Το χαστούκι που δέχτηκε έμελλε να αποτελέσει το έναυσμα να ανάψει η φωτιά μέσα του  για την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού. Η φωτιά ήταν τόσο μεγάλη που έκαψε ένα ολόκληρο έθνος.

Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2017

Ο ΓΕΡΟΣ ΤΟΥ ΜΟΡΙΑ!

Αποτέλεσμα εικόνας για κολοκοτρωνης θεοδωρος βιογραφικο

Ως ελάχιστο φόρο τιμής προς τον μοναδικό, καθ' όλη την διάρκεια του Αγώνα, που δεν έκανε πίσω και που πίστεψε όσο κανένας άλλος το όραμα της απελευθέρωσης, Γέρο του Μοριά θα εκθέσω ιστορίες, περιστατικά και αποφθέγματα. Η περιληπτική αναφορά δεν μειώνει την σημασία των λόγων και των γεγονότων, όμως έχουν γραφτεί τόμοι ιστορίας από σημαντικότατους συγγραφείς και αφορούν τον Κολοκοτρώνη με βάση πρωτογενείς πηγές που δεν αφήνουν περιθώρια πλέον σχολιασμού και συμπλήρωσης. Ο αντικειμενικός μου σκοπός είναι η αναμόχλευση ψηγμάτων της εποχής του '21 για να συμπληρώσω την απλή αναφορά των σχολείων που διδάσκουν τα απιδιά μας. Δεν είναι υπερβολή ότι πολλά παιδιά δεν γνωρίζουν την σημασία της 25ης Μαρτίου, σημάδι, και αυτό, της παγκοσμιοποίησης και της αλλοτρίωσης της εθνικής μας συνείδησης.

Θάμα, καθαρά ελληνικό, ισορροπίας και μέτρου, μέσα από αντιφάσεις, διόλου υπεράνθρωπος, άνθρωπος σ΄όλη την έννοια του όρου, από τα σπλάχνα μέσα του λαού, δεμένος μαζί του από χίλιες μεριές, αρετές και αδυναμίες...
Έξω από τους γενικούς χαρακτήρες της ράτσας και τους προσωπικούς του, αποκορυφώνονται στη φυσιογνωμία του, ιστορία κι αγώνες πέντε αιώνων κι ανοίγει το κεφάλαιο άλλων τόσων που έρχονται. Φτάνει να συλλογιστεί κανένας πως είναι το σύνορο του κλέφτη και του θεμελιωτή λεύτερου λαού...
 (Σπύρος Μελάς, "Ο Γέρος του Μοριά"-Επίλογος)


Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2017

Δασικοί χάρτες...και νέο αισχροκερδικό μέσο!

Η κυβέρνηση φαίνεται πως δεν έχει να ασχοληθεί με τίποτε άλλο πιο σοβαρό αλλά με το πως θα εξαθλιώσει περισσότερο το Έλληνα πολίτη και με ποιο τρόπο θα βάλει στο χέρι γη που κανείς δεν ξέρει μετά από λίγα χρόνια που θα «καταλήξει» (sic).

Δημοσιεύτηκαν πριν λίγο καιρό οι δασικοί χάρτες και επειδή το νόμισμα έχει δυο όψεις θα ήθελα να πιστεύω πως η κίνηση αυτή της κυβέρνησης σκοπό έχει να βάλει μια τάξη στην άναρχη εκτός σχεδίου δόμηση, να σταματήσουν οι μελλοντικές καταπατήσεις, να γίνει πλήρης οριοθέτηση των δασών και να σταματήσουν κάθε είδους αμφισβητήσεις περί ιδιοκτησίας στο μέλλον.
Η άλλη όψη όμως δείχνει ένα θολό τοπίο, αβεβαιότητα και δυσπιστία ως προς τις αγαθές προθέσεις της κυβέρνησης του τόπου.
Συγκεκριμένα αν τα βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά θα διαπιστώσουμε πως αυτό θα έπρεπε να έχει γίνει δεκαετίες πριν και τα ποσά που δαπανήθηκαν για το Κτηματολόγιο επί υπουργίας Λαλιώτη αυτό τον σκοπό είχε και το αποτέλεσμα ήταν να μείνει ημιτελής. Η σύνταξη το Εθνικού Κτηματολογίου θα είχε σαν βασικό στοιχείο τους Δασικούς χάρτες οι οποίοι θα ολοκληρώνονταν με πλήρη χαρτογράφηση βάσει στοιχείων ανά δεκαετία χωρίς περιθώρια περαιτέρω αμφισβήτησης. Είναι απολύτως προφανές πως οι χάρτες που δημοσιεύτηκαν βρίθουν λαθών και είναι πασιφανές η προχειρότητα με την οποία έχουν συνταχθεί. Παραβιάζουν νόμιμους κατοικημένους χώρους, καταργούν ΝΟΜΙΜΕΣ καλλιεργήσιμες εκτάσεις και καθιστούν παράνομα κτίσματα με άδειες που σε πολλές περιπτώσεις έχουν συνυπογράφει από τις κατά τόπους δασικές υπηρεσίες. Τα τελευταία δύο χρόνια η πολιτεία εισπράττει από τους πολίτες τον οβολό των αγροτών για αγροτεμάχια μέσω του θεσμού του ΕΝΦΙΑ και δεκαετίες τώρα από τις συμβολαιογραφικές πράξεις και την φορολόγηση αυτών των γαιοτεμαχίων.
Αποτέλεσμα εικόνας για δασικοι χαρτες ηλειας

Έρχεται, λοιπόν τώρα η Πολιτεία και καλεί τους θιγόμενους να αποδείξουν την νομιμότητα των ιδιοκτησιών τους καταβάλλοντας παράβολο ανάλογο του μεγέθους του αγροτεμαχίου και προσφεύγοντας σε ιδιώτη μηχανικό ο οποίος θα συντάξει τοπογραφικά διαγράμματα, υπηρεσία η οποία επίσης θα κοστίσει ένα σημαντικό ποσό.
 Η ευθύνη της κυβέρνησης είναι πολύ μεγάλη και αποδεικνύει την προχειρότητα του μέτρου. Είναι πασιφανές πως πρόκειται για ΝΕΟ εισπρακτικό μέτρο και προφανώς το ζητούμενο είναι να μπουν μερικά δις από το πουθενά στα δημόσια ταμεία χωρίς κανένα στοιχείο ευνομούμενης Πολιτείας.
Ας ελπίσουμε, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, να άρουν το μέτρο και να δοθεί ένα τέλος στο τραγικό μέτρο που με τόση προχειρότητα εφήυραν. 

Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2016

Γενική Συνέλευση Συλλόγου Φαναριτών!

Μια πολύ σημαντική εκδήλωση του Συλλόγου Φαναριτών Ολυμπίας, θα λάβει χώρα την προσεχή Κυριακή 11/12 και αφορά την Γενική συνέλευση και συλλογή βιβλίων. Συγκεκριμένα η ανακοίνωση που μου απεστάλη, και με τιμά ιδιαίτερα, αναφέρει:

Σύλλογος Φαναριτών Ολυμπίας
Πληροφορίες:Πάπαρης Γιάννης (6986087042)-Πρόεδρος

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
ΘΕΜΑ:Γενική Συνέλευση & Συλλογή Βιβλίων 11ης Δεκεμβρίου 2016
<<Ο Σύλλογος Φαναριτών Ολυμπίας έχει την τιμή να σας προσκαλέσει στην Γενική Συνέλευση την Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2015 και ώρα 11:30. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων επί της Λεωφόρου Ακαδημίας 50 και συγκεκριμένα στην αίθουσα «Κωνσταντίνος Καβάφης».
Στην Γενική Συνέλευση θα συζητήσουμε τα εξής θέματα:
1. Απολογισμός δράσης ΔΣ 2014-2016
2. Προγραμματισμός εκδηλώσεων επόμενου έτους
3. Προγραμματισμός δράσεων και παρεμβάσεων επόμενου έτους
4. Τροποποίηση καταστατικού Συλλόγου
5. Αξιοποίηση παλιού σχολείου με δημιουργία Βιβλιοθήκης
6. Εκλογή νέου ΔΣ
Συλλογή Βιβλίων
Κατά την διάρκεια της Γενικής Συνέλευσης θα συγκεντρώσουμε βιβλία για την Βιβλιοθήκη του παλιού σχολείου. Όσοι έχετε βιβλία που θέλετε να τα προσφέρετε, μπορείτε να τα έχετε μαζί σας. Εάν είναι μεγάλος ο όγκος, μπορείτε να τηλεφωνήσετε στο 698-6087042 και να τα παραλάβουμε εμείς. Για κάθε προσφορά θα δίνουμε αποδεικτικό δωρεάς.
Στην συνάντηση θα συζητήσουμε τα προβλήματα του χωριού μας και με ποιους τρόπους θα το κάνουμε καλύτερο. Σας θέλουμε κοντά μας σε αυτήν την προσπάθεια. Σας περιμένουμε όλους!!>>
Εμφάνιση 4. a.jpg



Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2016

Η Ιστορία του Μαραθωνίου Δρόμου!

Αποτέλεσμα εικόνας για Η ιστορία του Μαραθωνίου Δρόμου Η είσοδος του Λούη στο Ολυμπιακό στάδιο, το 1896
Η είσοδος του Λούη στο Παναθηναϊκό Στάδιο το 1896

Ευκαιρίας δοθείσης με την διεξαγωγή του 34ου κλασσικού Μαραθωνίου ας κάνουμε μια ιστορική αναδρομή και να γνωρίσουμε λίγο περισσότερο για το πιο διάσημο αγώνισμα.
Αγώνισμα δρόμου μεγάλης αποστάσεως (42.195 χλμ.), που περιλαμβάνεται στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων από την πρώτη διοργάνωση το 1896 στην Αθήνα. Μαζί με τα 100 μ. είναι τα δύο πιο δημοφιλή αγωνίσματα του στίβου.
Στην αρχαιότητα ο Μαραθώνιος δεν υπήρχε ως άθλημα, ούτε και κάποιο παρόμοιο αγώνισμα. Η ιδέα για την καθιέρωσή του ανήκει στον Γάλλο φιλόλογο Μισέλ Μπρεάλ (1832-1915), ο οποίος έπεισε τον φίλο του Πιερ ντε Κουμπερντέν να το συμπεριλάβει στο πρόγραμμα των Α' Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, σε ανάμνηση της νίκης των Ελλήνων κατά των Περσών στον Μαραθώνα (490 π.Χ.), την οποία ανήγγειλε στους Αθηναίους ο ημεροδρόμος Φειδιππίδης με την κραυγή «Νενικήκαμεν», προτού αφήσει την τελευταία του πνοή και αφού είχε διανύσει τρέχοντας την απόσταση από το πεδίο της μάχης στον Μαραθώνα στην Αθήνα.
Ο πρώτος Μαραθώνιος δρόμος έγινε στις 10 Μαρτίου 1896, κατά τη διάρκεια των Α' Πανελληνίων Αγώνων Στίβου και ήταν αγώνας πρόκρισης για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Νικητής αναδείχθηκε ο Χαρίλαος Βασιλάκος με 3 ώρες και 18 λεπτά, ενώ ο μετέπειτα νικητής των Ολυμπιακών Αγώνων, ο θρυλικός Σπύρος Λούης τερμάτισε πέμπτος. Ο 23χρονος νερουλάς από το Μαρούσι πήρε τη ρεβάνς λίγες ημέρες αργότερα, στις 29 Μαρτίου, όταν κέρδισε τον πρώτο Μαραθώνιο των Ολυμπιακών Αγώνων με επίδοση 2 ώρες, 58 λεπτά και 50 δευτερόλεπτα.
Από τότε, ο Μαραθώνιος άρχισε να κερδίζει συνεχώς σε δημοτικότητα και σήμερα είναι ένα από τα δημοφιλέστερα αθλήματα του στίβου. Αγώνες Μαραθωνίου δρόμου διεξάγονται όχι μόνο στο πλαίσιο των μεγάλων αθλητικών διοργανώσεων, αλλά και μεμονωμένοι, με μαζική συμμετοχή αθλουμένων (Μαραθώνιος Βοστώνης, Λονδίνου, Αθήνας κλπ).
Η διαδρομή του Μαραθωνίου δεν ήταν από την αρχή σταθερή. Οι μαραθωνοδρόμοι στην Αθήνα έτρεξαν γύρω στα 40 χιλιόμετρα, όπως και στους επόμενους αγώνες. Το 1924 η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή καθιέρωσε την απόσταση των 42.195 μέτρων, δηλαδή τη διαδρομή που διέτρεξαν οι δρομείς από τη βασιλική εξέδρα μέχρι το στάδιο κατά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου το 1908.
Το αγώνισμα του Μαραθωνίου διεξάγεται σε δημόσιο ασφαλτοστρωμένο δρόμο. Επίσημα εθνικά ή παγκόσμια ρεκόρ δεν αναγνωρίζονται από την IAAF, διότι το αγώνισμα διεξάγεται σε διαφορετικές εδαφολογικές συνθήκες. Την καλύτερη επίδοση στους άνδρες έχει σημειώσει ο κενυάτης Γουίλσον Κίπσανγκ με 2 ώρες, 3 λεπτά και 23 δευτερόλεπτα (28 Σεπτεμβρίου 2013), ενώ στις γυναίκες η επίδοση της βρετανίδας Πόλα Ράντκλιφ με 2 ώρες, 15 λεπτά και 25 δευτερόλεπτα αντέχει από το 2003. Τα αντίστοιχα ελληνικά ρεκόρ κατέχουν ο Σπύρος Ανδριόπουλος (ΑΠΣ Πάτραι) με 2:12.04 (9 Οκτωβρίου 1988) και η Μαρία Πολύζου (Πανελλήνιος ΓΣ) με 2:33.40 (23 Αυγούστου 1998). Την καλύτερη επίδοση στην ιδιαίτερα δύσκολη κλασική διαδρομή (Τύμβος Μαραθώνα - Παναθηναϊκό Στάδιο) κατέχει ο Ιταλός Στέφανο Μπαλντίνι με 2:10:55 από τους Ολυμπιακούς της Αθήνας το 2004. Στους ίδιους αγώνες σημειώθηκε και η κορυφαία γυναικεία επίδοση από τη γιαπωνέζα Μιζούκι Νογκούτσι με 2:26:20.
Ο πρώτος διεθνής μαραθώνιος επί της κλασικής διαδρομής έγινε στις 2 Οκτωβρίου 1955, αν και η απόφαση προϋπήρχε από το 1938. Ο αγώνας έγινε με τη συμμετοχή 21 αθλητών (12 Έλληνες, 4 Αιγύπτιοι, 2 Γιουγκοσλάβοι και από ένας Ιταλός, Γερμανός και Φινλανδός) και νικητής αναδείχθηκε ο φιλανδός Βέικο Κάρβονεν με 2:27:30.

Πηγή: sansimera.gr

Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2016

Η Συνθήκη των Σεβρών και η ανακίνηση του θέματος από τον Ερντογάν!



Eπειδή αποτελεί θέμα των ημερών η ανακίνηση από τον "Σουλτάνο" Ερντογάν της Συνθήκης της Λωζάνης και την εποφθαλμιούσα απαίτηση για επέκταση της Τουρκίας στο Αιγαίο, καλό θα ήταν να θυμηθούμε τι υπoγράφηκε στην πόλη Σέβρ το 1920 και έμεινε στην ιστορία ως η "Συνθήκη των Σεβρών".
Η Συνθήκη των Σεβρών υπεγράφη στις 28 Ιουλίου/10 Αυγούστου 1920 στην πόλη Σεβρ (Sevres) της Γαλλίας, φέρνοντας την ειρήνη ανάμεσα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και τις Συμμαχικές και σχετιζόμενες Δυνάμεις μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εκ μέρους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας έγινε αποδεκτή από τον σουλτάνο Μεχμέτ ΣΤ΄ ο οποίος προσπαθούσε να σώσει τον θρόνο του, αλλά απορρίφθηκε από το ανεξάρτητο κίνημα των Νεότουρκων. Το κίνημα υπό την ηγεσία του Μουσταφά Κεμάλ χρησιμοποίησε αυτή τη διένεξη για να αυτοανακηρυχθεί κυβέρνηση και να καταργήσει το χαλιφάτο.
Η συνθήκη όριζε τα εξής: η Οθωμανική Αυτοκρατορία παρέδιδε την κυριαρχία της Μεσοποταμίας (Ιράκ), της Παλαιστίνης και της Υπεριορδανίας στην Βρετανία ως προτεκτοράτα της Κοινωνίας των Εθνών, την Συρία και τον Λίβανο στην Γαλλία επίσης ως προτεκτοράτα και η υπαγωγή της Ανατόλιας στη σφαίρα επιρροής της Ιταλίας. Η Χετζάζ (μέρος της σημερινής Σαουδικής Αραβίας) το Κουρδιστάν και η Αρμενία θα γίνονταν ανεξάρτητα κράτη.
Στην Ελλάδα παραχωρούνταν τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος και η ανατολική Θράκη μέχρι τη γραμμή της Τσατάλτζας κοντά στην Κωνσταντινούπολη. Η περιοχή της Σμύρνης έμενε υπό την ονομαστική επικυριαρχία του Σουλτάνου αλλά θα διοικούνταν από Έλληνα Αρμοστή ως εντολοδόχο των Συμμάχων, και θα μπορούσε να προσαρτηθεί στην Ελλάδα μετά από πέντε χρόνια με δημοψήφισμα. Το άρθρο 26 της Συνθήκης όριζε ακόμα ότι αν οι οθωμανικές αρχές δεν συναινούσαν στην εφαρμογή της, θα εξέπιπταν από την κυριαρχία τους στην Κωνσταντινούπολη, την οποία θα μπορούσε να καταλάβει η Ελλάδα, κάτι το οποίο έντεχνα είχε προωθήσει ο Βενιζέλος.
Παράλληλα, η Βόρεια Ήπειρος ενσωματωνόταν στην Ελλάδα με το μυστικό Σύμφωνο Βενιζέλου - Τιττόνι. Η Ιταλία συμφώνησε ακόμα να παραχωρήσει τα Δωδεκάνησα (εκτός από τη Ρόδο και το Καστελόριζο) στην Ελλάδα, και όταν η Βρετανία έδινε στο μέλλον την Κύπρο στην Ελλάδα, τότε (μετά από δημοψήφισμα) θα παραχωρούταν και αυτά τα νησιά (η συμφωνία ακυρώθηκε αργότερα από την Ιταλία το 1922).
Τα στενά των Δαρδανελίων και η θάλασσα του Μαρμαρά αποστρατικοποιήθηκαν και έγιναν προσωρινά διεθνής περιοχή, οι Σύμμαχοι απέκτησαν τον οικονομικό έλεγχο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και τέλος καθορίζονταν η ισότητα και τα δικαιώματα των χριστιανικών μειονοτήτων.
Η επικύρωση της Συνθήκης δεν έγινε από κανένα συμμαχικό κοινοβούλιο (ούτε από το ελληνικό), καθώς μετά την επαναφορά του Κωνσταντίνου στον ελληνικό θρόνο, διαταράχθηκαν οι σχέσεις με τις συμμαχικές δυνάμεις, οι οποίες ποτέ δεν τον αναγνώρισαν ως αρχηγό του ελληνικού κράτους.
Η Σοβιετική Ένωση έκανε ξεχωριστή συνθήκη με τους Οθωμανούς. Μετά την επικράτηση των Νεότουρκων, που μετέφεραν την πρωτεύουσα στην Άγκυρα, καθώς και την Μικρασιατική Καταστροφή, οι σύμμαχοι υπέγραψαν νέα συνθήκη ειρήνης (Συνθήκη της Λωζάνης) το 1923, με ευνοϊκότερους όρους για την (πλέον) Τουρκία.
Η σημερινή Τουρκία είναι ο χώρος στον οποίο δραστηριοποιήθηκαν δύο πολιτισμοί, ο Ελληνικός και ο Περσικός. Οι σημερινοί Τούρκοι νιώθουν ότι μόνο η χρήση της γεωγραφικής αυτής εκτάσεως τους ανήκει. Γι’ αυτό η τουρκική Κυβέρνηση χρειάστηκε ειδική άδεια για να κτίσει γέφυρα στο Βόσπορο ή για να διέλθει το Istanbul Metrosu στην αντίπερα όχθη.

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2016

Ο δραματικός διάλογος Μεταξά-Γκράτσι που κατέληξε στο «...πολύ καλά λοιπόν, έχομεν πόλεμο»

Αποτέλεσμα εικόνας για 28 οκτωβρίου 1940

Ο Εμμανουέλε Γκράτσι, πρέσβης της Ιταλίας στην χώρα μας, το 1940, συμπρωταγωνιστής κι αυτός της ιστορικής εκείνης νύχτας της 28/10/1940 στο βιβλίο του, που το ονομάζει με μια πρωτοφανή οξυδέρκεια για το μέλλον του καθεστώτος Μουσολίνι: «Η αρχή του τέλους – η επιχείρηση κατά της Ελλάδος», [εριγράφει το διάλογο που είχε με τον Ιωάννη Μεταξά:

Δέκα λεπτά πριν από τις 3 της νύχτας της 28ης Οκτωβρίου του 1940, ο στρατιωτικός μου ακόλουθος, ο διερμηνέας μου και εγώ, φθάσαμε στην καγκελόπορτα μιάς μικρής οικίας στην Κηφισιά, όπου έμενε ο Πρωθυπουργός της Ελλάδος. Στον φρουρό της οικίας είπα ότι επιθυμώ να δώ τον Πρωθυπουργό για κάτι πολύ επείγον.

Ο φρουρός άρχισε να κτυπά το κουδούνι του εσωτερικού της οικίας, αλλά δεν ελάμβανε καμίαν απάντηση. Διερωτήθηκα εάν ήτο δυνατόν μια πρωθυπουργική κατοικία να μην απαντά αμέσως. Γιατί εγώ είχα εντολή να παραδώσω το τελεσίγραφον στις 3 π.μ. ακριβώς, της 28/10/1940, λόγω δε της προσπάθειάς μου να ακουσθεί το κουδούνι και να ανοίξει η πόρτα, η ώρα είχε ήδη φθάσει 3.

Επιτέλους το κουδούνισμα ξύπνησε τον ίδιο τον Μεταξά, που έκαμε την εμφάνισή του σε μια μικρή πλαϊνή πόρτα και αναγνωρίζοντάς με, με άφησε να περάσω. Ο Μεταξάς φορούσε μια μάλλινη ρόμπα, από τον γιακά της οποίας φαινόταν ένα μετριότατο βαμβακερό νυκτικό. Μου έσφιξε το χέρι και με έβαλε να καθίσω σε ένα μικρό φτωχικό σαλόνι του σπιτιού. Μόλις καθίσαμε, και επειδή η ώρα ήταν λίγα λεπτά μετά τις 3, του είπα αμέσως ότι η Κυβέρνησίς μου, μου είχε αναθέσει να του εγχειρίσω προσωπικά ένα κείμενο, που δεν ήτο τίποτε άλλο, παρά το τελεσίγραφον της Ιταλίας προς την Ελλάδα, με το οποίον η Ιταλική Κυβέρνηση απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση των στρατευμάτων της στον Ελληνικό χώρο, από τις 6 π.μ. της 28/10/1940.

Ο Μεταξάς άρχισε να το διαβάζει. Μέσα από τα γυαλιά του, έβλεπα τα μάτια του να βουρκώνουν. Όταν τελείωσε την ανάγνωση με κοίταξε κατά πρόσωπο, και με φωνή λυπημένη αλλά σταθερή μου είπε:
-Μεταξάς: Λοιπόν έχουμε πόλεμο (Alors, c’ est la guerre*).
-Γκράτσι: Όχι απαραίτητα Εξοχότατε. Η ιταλική κυβέρνηση ελπίζει ότι θα δεχθείτε την αξίωσίν της και θ’ αφήσετε τα ιταλικά στρατεύματα να διέλθουν δια να καταλάβουν τα στρατηγικά σημεία της χώρας.
-Μεταξάς: Και ποια είναι τα στρατηγικά αυτά σημεία, περί των οποίων ομιλεί η διακοίνωσις;
-Γκράτσι: Δεν είμαι εις θέσιν να σας είπω, Εξοχότατε. Η Κυβέρνησίς μου δεν με ενημέρωσε… Γνωρίζω μόνον ότι το τελεσίγραφο εκπνέει εις τας 6 το πρωί.
-Μεταξάς: Εν τοιαύτη περιπτώσει η διακοίνωσις αυτή αποτελεί κήρυξιν πολέμου της Ιταλίας εναντίον της Ελλάδος.
-Γκράτσι: Όχι, Εξοχότατε. Είναι τελεσίγραφον.
-Μεταξάς: Ισοδύναμον προς κήρυξιν πολέμου.
-Γκράτσι: Ασφαλώς όχι, διότι πιστεύω ότι θα παράσχετε τας διευκολύνσεις, τας οποίας ζητεί η κυβέρνησίς μου.
-Μεταξάς: ΟΧΙ! Ούτε λόγος δύναται να γίνη περί ελευθέρας διελεύσεως. Ακόμη όμως και αν υπετίθετο ότι θα έδιδα μια τοιαύτην διαταγήν (την οποίαν δεν είμαι διατεθειμένος να δώσω), είναι τώρα τρεις το πρωί. Πρέπει να ετοιμασθώ,να κατέβω εις τας Αθήνας, να ξυπνήσω τον Βασιλέα, να καλέσω τον Υπουργόν των Στρατιωτικών και τον αρχηγόν του Γενικού Επιτελείου, να θέσω εις κίνησιν όλες τις στρατιωτικές τηλεγραφικές υπηρεσίες, έτσι που μια τέτοια απόφασις να γίνει γνωστή στα πλέον προκεχωρημένα τμήματα των συνόρων. Όλα αυτά είναι πρακτικώς αδύνατα. Η Ιταλία, η οποία δε μας παρέχει καν τη δυνατότητα να εκλέξωμε μεταξύ πολέμου και ειρήνης, κηρύσσει ουσιαστικώς τον πόλεμον εναντίον της Ελλάδος. (μετά από μια σύντομη παύση)
-Μεταξάς: Πολύ καλά λοιπόν, έχομεν πόλεμον.
pronews

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2016

Περί Κολοκοτρώνη!

Αποτέλεσμα εικόνας για κολοκοτρωνης

Ως ελάχιστο φόρο τιμής στην μεγαλύτερη προσωπικότητα της, Αναγέννησης του Έθνους, Ελληνικής Επανάστασης και πρωτεργάτη της ανάτασης του ηθικού του χιλιοταλαίπωρου Ρωμιού, του Αρχιστράτηγου Θεόδωρου Κολοκοτρώνη θα ξεκινήσω μια στήλη με λόγια, γεγονότα και έργα από τον βίο και την πολιτεία του. Ότι και όσα, αν γράψεις για την ζωή και τις πράξεις του Γέρου δεν μπορούν να σκιαγραφήσεις ούτε στο ελάχιστο την ανυπέρβλητη προσωπικότητα του, το ήθος του και τον πατριωτισμό του. Από τα πρώτα του χρόνια και κουβαλώντας την τεράστια κληρονομιά από την γενιά του αποδείχτηκε ανώτερος των περιστάσεων και αποτέλεσε τον ακρογωνιαίο λίθο τόσο για την προετοιμασία του έθνους, όσο και να πρωτοστατήσει όταν "άναψε το φυτίλι".
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης γεννήθηκε «εις τα 1770, Απριλίου 3, την Δευτέρα της Λαμπρής... εις ένα βουνό, εις ένα δέντρο αποκάτω, εις την παλαιάν Μεσσηνίαν, ονομαζόμενον Ραμαβούνι», όπως αναφέρει στα Απομνημονεύματά του. Ήταν γιος του κλεφτοκαπετάνιου Κωνσταντή Κολοκοτρώνη (1747-1780) από το Λιμποβίσι Αρκαδίας και της Γεωργίτσας Κωτσάκη, κόρης προεστού από την Αλωνίσταινα Αρκαδίας. Η οικογένεια των Κολοκοτρωναίων από το 16ο αιώνα, που εμφανίζεται στο προσκήνιο της ιστορίας, βρίσκεται σε αδιάκοπο πόλεμο με τους Τούρκους. Μονάχα από το 1762 έως το 1806, 70 Κολοκοτρωναίοι εξοντώθηκαν από τους κατακτητές.
Το 1780, ήταν 10 ετών, όταν ο πατέρας του σκοτώθηκε από τους Τούρκους, ένα γεγονός που σημάδεψε τη ζωή του. Στα 17 του έγινε οπλαρχηγός του Λεονταρίου και στα 20 του νυμφεύτηκε την κόρη του τοπικού προεστού Αικατερίνη Καρούσου. Το 1806, κατά τη διάρκεια του μεγάλου διωγμού των κλεφτών από τους κατακτητές, κατόρθωσε να διασωθεί και να καταφύγει στη Ζάκυνθο, όπου κατατάχθηκε στον αγγλικό στρατό κι έφθασε μέχρι το βαθμό του ταγματάρχη. Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και στις αρχές του 1821 αποβιβάστηκε στη Μάνη για να λάβει μέρος στον επικείμενο Αγώνα. Φεύγοντας από την Ζάκυνθο για την Μάνη είπε στα παιδιά του:
"Σας βάφτισα στο λάδι, σας προσμένω να σας βαφτίσω και στην φωτιά", Δεκέμβρης 1820.

Πλήρωσε τα μαλλιά της κεφαλής του, πως βγήκε η φράση;

Αποτέλεσμα εικόνας για πληρωσε τα μαλλια της κεφαλης του

Ο Έλληνας είναι τόσο συνηθισμένος στη σκληρή φορολογία όσο και στη φοροδιαφυγή. Άλλωστε επί Τουρκοκρατίας πλήρωνε ακόμη και «τα μαλλιά της κεφαλής του». Οι εκδοχές για το πώς βγήκε αυτή η έκφραση είναι πολλές και εξίσου πειστικές. Σύμφωνα με την πρώτη εκδοχή, ο ραγιάς υποχρεωνόταν να πληρώσει ένα ευφάνταστο και υπερβολικό φόρο που σχετιζόταν με το μήκος των μαλλιών του. Όσο μακρύτερα τα μαλλιά, τόσο ψηλότερος λέγεται ότι ήταν ο φόρος. Έτσι συχνά, οι μακρυμάλληδες έπαιρναν τα βουνά για να γλιτώσουν το μαλλί και φυσικά την τσέπη τους. Ο ιστορικός Χριστόφορος Άγγελος αναφέρει: «Οι επιβληθέντες φόροι ήσαν αναρίθμητοι, αλλά και άνισοι. Εκτός της δεκάτης, του εγγείου και της διακατοχής των ιδιοκτησιών, εκάστη οικογένεια κατέβαλε χωριστά φόρον καπνού, εστίας, δασμόν γάμου, δούλου και δούλης, καταλυμάτων, επαρχιακών εξόδων, καφτανίων, καρφοπετάλλων και άλλων εκτάκτων. Ενώ δε ούτω βαρείς καθ’ εαυτούς ήσαν οι επιβληθέντες φόροι, έτι βαρύτερους και αφόρητους καθιστά ο τρόπος της εισπράξεως και η δυναστεία των αποστελλομένων προς τούτο υπαλλήλων ή εκμισθωτών . Φόρος ωσαύτως ετίθετο επί των ραγιάδων εκείνων οίτινες έτρεφον μακράν κόμην». Από αυτόν τον φόρο βγήκε και η παροιμιώδης φράση «χρωστά τα μαλλιά της κεφαλής του», η οποία χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα. Η πατριωτική ερμηνεία θέλει τους γενναίους οπλαρχηγούς της επανάστασης, όπως ο Κολοκοτρώνης και ο Καραϊσκάκης, να έχουν μακριά μαλλιά, ως ένδειξη περιφρόνησης προς τον Οθωμανό δυνάστη, του οποίου αμφισβητούσαν ευθέως την εξουσία. Μία άλλη εκδοχή σχετίζεται με το είδος του καλύμματος που φορούσαν στο κεφάλι οι Έλληνες επί Τουρκοκρατίας. Τα καπέλα ήταν ελάχιστα και τα φορούαν οι πολίτες ανάλογα με την τάξη στην οποία ανήκαν.
Δηλαδή, άλλο κάλυμμα είχαν οι άρχοντες, άλλο οι νοικοκύρηδες και άλλο οι χωρικοί. Έτσι, η φράση «πληρώνουμε τα μαλλιά της κεφαλής μας» παραπέμπει στον φόρο που αντιστοιχεί στο κεφάλι του καθενός. Γιατί ο άρχοντας πλήρωνε πολύ μεγαλύτερο ποσό από τον ξωτάρη, που πλήρωνε ελάχιστο και φορούσε το απλό φέσι. Συχνά οι πλούσιοι και οι μεγαλόσχημοι συνδύαζαν το περίτεχνο καπέλο και με ρούχα που υποδήλωναν την ισχυρή οικονομική τους θέση. Χαρακτηριστική περίπτωση ήταν ο περίφημος «τζουμπές», ένα είδος μανδύα σαν πανωφόρι που φορούσαν οι έμποροι και οι αξιωματούχοι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Αυτό εξακολουθούσε να φορά και στην ελεύθερη Ελλάδα ο πρωθυπουργός Δημήτριος Βούλγαρης, ως ένδειξη κοινωνικής και πολιτικής ισχύος, παρά το γεγονός ότι το ένδυμα παρέπεμπε απευθείας στην Τουρκοκρατία. Γι’ αυτό ο υδραίος πολιτικός απέκτησε το προσωνύμιο ο Τζουμπές. Η πολιτική του πορεία στιγματίστηκε από σκάνδαλα και πέθανε από κατάθλιψη μετά την απόλυσή του από τον βασιλιά Γεώργιο. Οι Οθωμανοί έμειναν στην εξουσία πολλούς αιώνες και η φορολογία παρουσιάζει διακυμάνσεις, καθώς υπήρξαν καλές και κακές περίοδοι για τους φορολογούμενους. Σε κάθε περίπτωση, με το κατάλληλο μπαξίσι η φοροδιαφυγή ήταν διασφαλισμένη. Και αυτό στην Ελλάδα δεν άλλαξε ποτέ.

Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2016

Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΙΕΡΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΜΑΣ!



Θύμησες και εικόνες, ανάκτηση από το παρελθόν, από τα χρόνια της παιδικής ανεμελιάς και ένα βάρος φεύγει από το κορμί σου, απελευθερώνεσαι. Μια διαγραφή όλων των αστικών καταλοίπων σου δίνει χώρο στο μυαλό για νέα ουσιώδη πράγματα που σε γεμίζουν, ανανεώνεσαι. Ρουφάς ανυπόμονα οξυγόνο και νοιώθεις πως θα εκραγούν τα πνευμόνια σου από την φρεσκάδα του αέρα της ελληνικής φύσης, ζαλίζεσαι. Πατάς χώμα, περπατάς και περιφέρεσαι χωρίς να κουράζεσαι και νομίζεις πως η επαφή με την γη που έχεις σου παίρνει όλη την αρνητική ενέργεια από το αγχωμένο και ταλαίπωρο νού σου. Λίγες ώρες, λίγες ημέρες, καμιά σημασία είσαι έξω από το κλεινόν άστυ είτε είσαι στον τόπο σου, είτε οπουδήποτε στην αθάνατη ελληνική επαρχία.
Ο κάθε ένας από εμάς που έχουμε μια βάση, ένα χωριό, την γεννετειρά μας έχουμε άλλη σκοπιά από τους μόνιμους κάτοικους. Μας λείπει ο τόπος μας και βλέπουμε τα πράγματα με πιο ρομαντική διάθεση και από διαφορετική οπτική γωνία, πόσο μάλλον εκείνοι οι συμπατριώτες μας  που ζουν στο εξωτερικό και οι πιο τυχεροί από αυτούς επισκέπτονται τον τόπο τους μια φορά τον χρόνο, και άν. Ένας έξωθεν ελθών θέλει να περπατήσει, να χαθεί μέσα στα ελαιοβριθή χωράφια και να αντικρύσει το χωριό του λες και το βλέπει πρώτη φορά. Να το δει να καμαρώνει πάνω στο φυσικό του μπαλκόνι πιστός φύλακας, αέναος παρατηρητής του βασιλείου του, πάνσοφου, Νέστορα, μην τυχόν και οι αιμοδιψείς Αρκάδες περάσουν τον Αλφειό. Η θέση, βέβαια, είναι μεταγενέστερη. Το τωρινό χωριό ιδρύθηκε μετά τα Ορλωφικά, με την ανάγκη να προστατευθούν οι ντόπιοι από την μήνη των Οθωμανών. Η μυηναϊκή ακρόπολη των Αρχαίων Υπάνων είναι ο παλαιός οικισμός και φθάνοντας εκεί μόνο ένα τοιχείο από πώρινους ογκόλιθους σου θυμίζει την ύπαρξη του ιστορικού χώρου. Πέτρες, σκόνη και διασκορπισμένα πήλινα κατάλοιπα σου φέρνουν στο μυαλό την παλιά αίγλη και εκείνη την στιγμή κάνεις αναδόμηση φανταστική, πλάθεις τον τόπο και ζεις λίγο την ένδοξη ιστορία του τόπου.
Κατηφορίζεις και φθάνεις στα "Παλάτια", συναντάς ένα υπερήφανο κτίριο που φαίνεται από παντού, στητό σα να θέλει να σου πει την ιστορία του. Εννέα αιώνες στέκει, ασάλευτο, το κουφάρι "καημένο" από τους φανατικούς, οθωμανούς, μισθοφόρους του Βυζαντινού αυτοκράτορα. Κάθε του πέτρα δηλώνει ιστορία, ασχέτως θρησκευτικών φανατισμών που δεν συνάδουν με το αντικειμενικό βλέμμα του χρόνου και των καταλοίπων που εναποθέτει στο νου του καθενός. Άλλωστε για ιστορία μιλάμε και όχι για τα πιστεύω του καθενός.
Τόπος γεμάτος ιστορία και αναμνήσεις. Είναι πρέπον και βία απαραίτητο να αρχίσουμε να ασχολούμαστε με το ιστορικό παρελθόν της γενέτειράς μας, του τόπου μας, έχουμε μεγάλη ανάγκη να διδασκόμεθα από τα μαθήματα του παρελθόντος, κοντινού και απώτερου, με σκοπό να καταστήσουμε τον τόπο μας ευρύ γνωστό, να τον βάλουμε στον σύγχρονο χάρτη, να μάθει η υπόλοιπη Ελλάδα πως σε αυτά τα λίγα τετραγωνικά γράφτηκε ιστορία και τους αναλογούν αναγνώριση. Να μάθει ο κόσμος πως και εδώ γράφτηκε ένδοξη ιστορία, άσχετα αν ο Αλφειός αρνούνταν πεισματικά να το επιτρέψει ανά τους αιώνας, και πως εμείς είμαστε άξιοι συνεχιστές αυτής της ιστορίας, του πολιτισμού, της κουλτούρας και όχι ξόανα και ανδρείκελα, ανάξια λόγου και πνεύματος. Ας μιμηθούμε εκείνους, μεταξύ των προγόνων μας, που ήταν σύντομοι στο λέγειν - βραχυλογία- και δραστήριοι στο ενεργείν.
Αν η ένδοξη ιστορία του τόπου διδάσκει πολιτισμό, πόσο υποχρεωμένοι είμαστε έναντι αυτής της ιστορίας, να μεταλαμπαδεύσουμε την δόξα των προγόνων μας ως υιοί εκείνων, και ως υιοί  έχουμε το ιερό καθήκον της πατρογονικής μας κληρονομιάς. Καθήκον αβάσταχτο που πρέπει να κουβαλήσουμε στους ώμους μας και να το μεταδώσουμε στα παιδιά μας, να αναλογιστούμε την ευθύνη μας και όχι να είμαστε υποκριτές επί σκηνής.
ΙΣΤΟΡΙΑ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ, στοιχεία απαραίτητα για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε και ως συνέχεια της υποχρέωσης που έχουμε αναλάβει και έμμεσα αποδεχθεί, από τους προγόνους μας και τον, πλήρη ιστορίας, τόπο μας. Μην αποκοβόμαστε από τις ρίζες μας.
Είναι πολύ εύκολο να βγάλεις ένα παιδί απ' το χωριό, αλλά πολύ δύσκολο το χωριό μέσα απ΄το παιδί.